Çarşısında bir kız gördüm Antep’in, Kız mı ki… Gözleri var, ala geyik gözleri, Göz mü ki… Yiyip içme, yüzüne bak yetişir, Yüz mü ki… ‘Güzel’ sözü çok güzele çok amma Bu kıza da ‘güzel’ demek söz mü ki…
Derken nasıl bir neşe içindeydi acaba?
Dostlar şiir öyle kolay kolay inşa edilemez. Onun tuğlaları kelimelerdir. O kelimelere aşina olmayandan güzel şiir bekleyemezsiniz. Şiirin kendine has bir söyleyişi vardır. Onu yakalayamazsa bir şair, gerçek şair olamaz. Son zamanlarda anlam ve şekil bakımından zayıf şiirlerin orta yerde dolaşması bundandır. Buradan, şiirin hem göze hem kulağa hitap etmesi gerektiği anlamı çıkarılmasın. Şiirde aslolan anlamdır. Ölçü ve kafiye, tek başına bir şey ifade etmez. Bu söylediklerimizi örneklendirmek mümkündür ama şairlerine hürmeten onu yapmayacağız. Amacımız güzeli bulmak ve onu öne çıkarmaktır.
Hak ve batıl, isyana varınca mücadele
İki çapraz çizgiyle çözüldü muadele
(muadele: denklem)
Sultan-ı şuara diye anılan şairlerin sultanı Necip Fazıl Kısakürek, 12 Eylül ihtilalinin olduğu zamanda çıkardığı Büyük Doğu dergisinin kapağını değiştirmek zorunda kalınca bu beyti yazmıştı. Bir de askerlerin tüfek çatma görselini koyunca, tam yerine oturmuştu manzara. O yıllardaki çatışmaları durdurmak için askerlerin olaya el koymasını bundan daha güzel ne anlatabilirdi ki? Üstat burada hem görselle hem de sözle o kadar güzel bir uyum içindedir ki, anlatılamaz.
Aslında şairler ve şiir üzerine anlatılacak o kadar çok şey var ki, burada yerimiz sınırlı olduğu için, inşallah başka zamanlarda diyerek sözü noktalayalım. Hem de Yunus’ça…
Söz ola kese savaşı
Söz ola bitire başı
Söz ola ağulu aşı
Bal ile yağ ede bir söz
Muhabbetle efendim!