Ülkemizde dilden dile dolaşan, nesilden nesile aktarılan bir hayat formülü vardır. Kulağa ne kadar tanıdık geliyor, değil mi? “Okula git, sınavları geç, diploma al, iyi bir iş bul, para kazan, evlen, çocuk sahibi ol… ve işte mutlusun!”

Bu formül, toplumumuzun kutsal sloganı haline gelmiş durumda. Ancak gelin görün ki bu denklemde bir şeyler yolunda değil. Okula giden çocuk mutsuz, iş bulmuş yetişkin daha da mutsuz. Peki, nerede yanlış yapıyoruz?

Hayat, üzerinde düşünmeden tükettiğimiz en kıymetli sermayemiz. Ancak bu sermaye, “bir başkasını memnun etme” çabasıyla heba ediliyor. Daha ilkokul çağlarından itibaren bize öğretilen “başarılı ol, mutlu olursun” mottosu, aslında bir yanılsamadan ibaret. Çünkü bu sistemde başarı, başkalarının takdirine bağlı; mutluluk ise hep bir adım ötede, asla ulaşamayacağımız bir hedef gibi sunuluyor.

Yunus Emre’nin dediği gibi:

“Mal sahibi mülk sahibi,

Hani bunun ilk sahibi?

Mal da yalan, mülk de yalan,

Var, gel biraz da sen oyalan.”

Bu dizeler, hayatımızın özetini veriyor aslında. Biz, hep bir şeylerin peşinde koşarken kendimizi unutuyoruz. Çalışıyoruz, birikim yapıyoruz, koltuk kapıyoruz… Ama içimizdeki boşluk büyümeye devam ediyor. Neden? Çünkü bu dünyadaki en büyük sorumluluğumuz olan kendimizi gerçekleştirme amacını göz ardı ediyoruz.

Mal üstüne mal koyan, koltuk üstüne koltuk ekleyen insanlar… Peki ya ruhunuz? O ne durumda? Hiç sormaz mıyız kendimize: “Hayatımın bu kadarını kendim için mi yaşadım, yoksa başkalarının gölgesinde mi tükettim?”

Şimdi bir durun ve düşünün. Günler, haftalar, aylar göz açıp kapayıncaya kadar geçiyor. Hayatın içinde savrulurken, hep başkalarını memnun etmenin bir erdem olduğuna inandırıldık. Ama kimse bize, kendi ruhumuzu nasıl besleyeceğimizi öğretmedi.

Bu yazıyı bir uyanış çağrısı olarak görün. Hayat, “yarın” dediğimiz belirsizlikte değil, bugün elimizde. Kendinize şu soruyu sormaktan korkmayın: “Bu hayat gerçekten benim mi?”

Çünkü hayatta asıl başarı, başkalarının onayı değil, kendi mutluluğunuzdur.