1928 yılında Aşağı Tatlısu Mahallesinde doğdu. Babası Cafer vefat ettiğinde, Ali 15 yaşında bir delikanlı idi. Kendisinden küçük üç de kardeşi vardı. Babadan kalma geniş arazilere sahipti. Anası Hatice ile köy-tarla işlerinde çalışıp kardeşlerini büyüttü.
1955 yılı sonunda kardeşi Hüseyin yetişmiş ve askerliğini yapıp dönmüştü. Hacı Ali kardeşi ile birlikte Karadere’de bir dükkân açarak ticarete girmeye karar verdi. 1959 yılında Eyüpoğlu Kahvehanesi’nin yerini kiralayıp bakkaliye dükkânına çevirdi. Burada birkaç sene faaliyet gösterdikten sonra önce caddenin karşı cephesine, son olarak da caminin bitişiğinde kooperatiften boşalan yere taşındı.
Hacı Ali’nin bakkaliyesi zamanın bir taşra bakkaliyesi durumundaydı. Satışını yaptığı başlıca malzemeler içyağı, şeker, pirinç, bisküvi ve ekmek idi. Ekmeği çay fabrikasının giriş kapısının karşısında bulunan Cimilli Ekmek Fırınından alırdı.
Alışverişe gelen, bir kilo pirinç, iki kilo şeker isteyen bazı kişilere “bak al” derdi. Bunun anlamı “Ben yerimden kalkmıyorum, sen pirinci, şekeri kendin tart al” demekti. Bunu bilen kişi de istediği mala bak[ar] ve poşeti doldurup al[ırdı].
Vatandaşın eline sadece Mayıs çayı parasını aldığı zamanlar nakit para geçmekteydi. Bu durumda Hacı Ali vatandaşa adeta faizsiz kredi açar gibi Mayıs ayında parasını almak üzere mal satardı. Bunun için alacaklarını yazdığı büyük boy bir veresiye defteri vardı. Çayı olmayan ve Mayıs çayı parasında ödemek üzere alışveriş yapan bir vatandaşa “Mayıs çayı parasından diyorsun ama senin çayın yok ki” deyince vatandaş, “Ben de çay kesmeye, yevmiyeye gideceğim da” diye cevap vermişti.
O dönemde Kalkandere’de bir tek Enver’in kamyonu vardı. Her esnaf gibi Hacı Ali de eksiğini tespit eder ve diğer esnafla birlikte haftada bir defa topluca Rize’ye giderek toptancı Hasan Mercan’dan malını alır, dönerdi.
Çay o dönem henüz yaygınlaşmamıştı. Bunun için köylerde çay alım yerleri yok denecek kadar azdı. Ahali topladığı çayları sepetlerle merkezdeki çay alım yerine getirirdi. Herkesin de çay hesap cüzdanı yoktu. Hacı Ali çay getiren ve nakit paraya ihtiyaç duyan birçok kişinin çayını fabrikanın ödeyeceği fiyattan birkaç kuruş eksiğine peşin parayla satın alır ve kendi hesap cüzdanına kaydettirirdi. Böylece bir bakıma çay ticareti de yapmış olurdu.
Arazilerin büyük bölümü fındık bahçesi durumundaydı. Hacı Ali halkın toplayıp getirdiği fındığı da toptan alırdı. Taze olan ürünü, dükkânın üstünde depo olarak kullandığı yere serer, kuruttuktan sonra toptancıya satardı. 1972 yılına kadar Karadere’nin güvenilir ve dürüst esnaflarından biri olan tanınan “Bak Al” Hacı Ali ve kardeşi Hüseyin o yıl dükkânını kapatıp ticaretten çekildi.